Ruh ormanda kaybolmusken,
Beden şemşiyenin altinda.
İçine çekerken toprağın kokusunu,
Ne bu yalnizlik , ne de çıplak ayağına batan diken umurunda.
Ve ne saçma bir tedirginlik,
Ruh hala bedenleymiscesine onu kaybetmek adına hissedilen.
Zaman insanlar yarattı,
Kolkola ama birbirine yolu bile olmayan.
Ve zaman bir insan öldürüyor,
Ruhu gururun kestigi derin izlerle dolu.
Bedeni ise coktan bir siluete dönüşmüş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder